Η Επανάσταση του 1821 δεν τελείωσε το 1830 με την ίδρυση του ελληνικού κράτους!
Ο αγώνας για την απελευθέρωση από τους Τούρκους απέβλεπε στην απελευθέρωση του ελληνικού έθνους, και στη συνέχεια στη δημιουργία του Ελληνικού Κράτους κατά τα πρότυπα των Εθνικών κρατών που είχαν αρχίσει να δημιουργούνται στην Ευρώπη.
Γι’ αυτή την εθνική ταυτότητα πάλεψαν κατ’ αρχήν οι Έλληνες το 1821, για να μπορεί να διασωθεί και να μην αλλοιωθεί, για να μπορεί να αναπτυχθεί και να προσφέρει στην ανθρωπότητα και άλλα θαύματα, για να μπορεί να στεγαστεί διακριτή στο σημείο του πλανήτη, όπου για αιώνες έζησαν και μεγαλούργησαν οι πρόγονοί μας, σε ένα εθνικό κράτος. Για πρώτη φορά, λοιπόν, οι Έλληνες το 1821 μπολιασμένοι από τις εξελίξεις στην υπόλοιπη Ευρώπη, αποφασίζουν να αγωνιστούν για την ελευθερία τους ως Έθνος και για την συγκρότησή τους σε εθνικό Κράτος στην συνέχεια.
Τον Φεβρουάριο του 1830 ξημέρωσε η δημιουργία του Ελληνικού Κράτους με την υπογραφή του Πρωτόκολλου της Ανεξαρτησίας στο Λονδίνο και με την αναγνώριση του Ελληνικού κράτους από τις Μεγάλες Δυνάμεις, δηλαδή από την Αγγλία, την Γαλλία και την Ρωσία.
Το ελληνικό κράτος που προέκυψε από το Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας του 1830, όριζε μια μικρή Ελλάδα που περιελάμβανε στην ουσία την Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα και που τα σύνορα ορίζονταν στο ύψος μεταξύ Βόλου και Πρέβεζας, εξέλιξη που οδηγούσε αυτομάτως σε νέες περιπέτειες και σε νέους αγώνες για να απελευθερώσουν όλα τα ελληνικά εδάφη που μετά το 1830 συνέχισαν να βρίσκονται υπό τους Οθωμανούς! Θα πάλευαν για την Θεσσαλία, την Ήπειρο, την Μακεδονία, την Θράκη, για όλους τους ομοεθνείς που παρέμεναν υπό τον Οθωμανικό ζυγό!
Η ιστορία αναδεικνύει ότι οι έλληνες δεν παραιτήθηκαν ποτέ από την επιθυμία να δουν όλο το Έθνος ενωμένο κάτω από ένα ενιαίο, δημοκρατικό και κυρίαρχο Κράτος! Γι’ αυτό και θα μπορούσαμε να πούμε ότι το 1821 ήταν η αρχή της περιπέτειας για την κατάκτηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας, μιας περιπέτειας που όταν μπορέσεις να την δεις σε όλο της το βάθος, αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν τελείωσε ποτέ αυτή η επανάσταση και πότε.
Μήπως το 1831 όταν σκοτεινά συμφέροντα σκότωσαν τον Κυβερνήτη Καποδίστρια στην πιο κρίσιμη στιγμή της πατριωτικής του πορείας και προσφοράς, για να επιτρέψουν την εγκατάσταση του 17χρονου Βαυαρού Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας, δημιουργώντας μια νέα μορφή εξάρτησης του μόλις απελευθερωμένου από τους Οθωμανούς πρωτόλειου ελληνικού κράτους; Δεν αμφισβητεί κανείς την προσφορά των Βαυαρών σε πολλά ζητήματα της οργάνωσης και της ανάπτυξης του ελληνικού κράτους. Κατά την ίδια λογική όμως δεν μπορεί και κανείς να αμφισβητήσει ότι ο Όθωνας δεν ήταν επιλογή των ελεύθερων πλέον ελλήνων!
Μήπως το 1843 που αναγκάστηκαν να διαδηλώσουν με τον Μακρυγιάννη και τον Καλλέργη στην Πλατεία Συντάγματος, εν μέσω πολλών εσωτερικών συγκρούσεων, για να διεκδικήσουν και να πάρουν επιτέλους το πρώτο Σύνταγμα το 1844 επιφέροντας ισχυρό πλήγμα στην ξενόφερτη μοναρχία;
Μήπως το 1863, όταν, αφού έδιωξαν τον Όθωνα λόγω της αυταρχικής του διακυβέρνησης, αναγκάστηκαν να δεχθούν έναν άλλο 17χρονο, τον Δανό Γεώργιο Γλύξμπουργκ ως βασιλιά της Ελλάδας, ο οποίος με την αυταρχική και μοναρχική του νοοτροπία ανάγκασε τον Χαρίλαο Τρικούπη να γράψει το περίφημο άρθρο του «Τις πταίει» και να οδηγηθεί η Βουλή στην ψήφιση της αρχής της Δεδηλωμένης και στον μονοκομματισμό;
Μήπως το 1893, όταν η χώρα βυθίστηκε οικονομικά από τον μεγάλο δανεισμό και αναγκάστηκε να ακουστεί το « Δυστυχώς επτωχεύσαμε» από τον Χαρίλαο Τρικούπη και να μπούμε κάτω από την εποπτεία του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου;
Μήπως οι αγώνες του λαού μας μπορούσαν να σταματήσουν πριν την απελευθέρωση της Θεσσαλίας το 1881;
Μήπως να σταματούσαν πριν τις επαναστάσεις για την απελευθέρωση και την ενσωμάτωση της Κρήτης το 1821, το 1840, το 1866, το 1878, το 1896, το 1905 στο Θέρισο;
Μήπως οι αγώνες του λαού μας έπρεπε να σταματήσουν πριν την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης το 1912 ή των Ιωαννίνων και της Ηπείρου το 1913;
Μήπως μετά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο 1914-1918 που με την Συνθήκη των Σεβρών, καθορίζονταν οριστικά και τελεσίδικα τα σύνορα των κρατών της Βαλκανικής και επομένως και της Ελλάδας με την ενσωμάτωση της Ανατολικής Μακεδονίας και της Δυτικής Θράκης και με την μεγάλη απώλεια της Κωνσταντινούπολης, απώλεια μοναδική για τον ελληνισμό και την ορθοδοξία;
Απόσπασμα από κείμενο της Αναστασίας Κανελλοπούλου (Φιλόλογος/Πολιτική Επιστήμων)